Mazedonisch / Macedonian

Мно­гу­ми­на од луѓето го ома­ло­ва­жу­ва­ат пра­шањето за ве­ч­но­с­та. Тоа се гле­да и кај оние ко­и­ш­то раз­ми­с­лу­ва­ат за својот крај. Аме­ри­кан­с­ка­та ак­тер­ка Дру Ба­ри­мор ја иг­ра­ше гла­в­на­та уло­га ка­ко ма­ла sве­з­да во фан­тас-­ти­ч­ки­от филм „Вон­земјани­нот“. Ко­га таа има­ше 28 го­ди­ни, во 1975 г., изјави: „Ако ми се слу­чи да ум­рам пред мојата ма­ч­ка, то­гаш, ве мо­лам, дајте ú ја мојата пе­пел да ја јаде. Та­ка мојот жи­вот ќе се про­до­л­жи во ма­ч­ка­та.“ Кол­ку кра­т­ко­ви­де­н и ома­ло­ва­жу­ва­ч­ки од­нос кон смртта, за­рем не?

Во вре­ме­то на Исус мно­гу­ми­на луѓе доаѓаа кај Не­го. Ни­в­ни­те по­т­ре­би ре­чи­си се­ко­гаш имаа се­којдне­вен ка­ра­к­тер:

•    Го сре­т­наа де­сет ле­п­ро­з­ни и за­с­та­наа по­да­ле­ку, па со си­лен глас по­ви­каа: „Ису­се На­с­тав­­ни­че, смилуј се!“ (Лука 17:12-13).
•    Сле­п­ци са­каа да про­г­ле­д­нат (Мат. 9:27).
•    Друг чо­век оче­ку­ва­ше од Ису­са по­мош при распре­дел­ба­та на на­с­ле­д­с­т­во­то (Лу­ка 12:13-14).
•    Фа­ри­сеи доаѓаат со пра­шањето да­ли тре­ба да му плаќаат да­нок на ца­рот (Мат. 22:17).

Мал­ку­ми­на са­мо дојдоа кај Ису­са за да до­з­на­ат ка­ко се оди во не­бо­то. Ед­но бо­га­то мом­че го по­ба­ра со пра­шањето: „Учи­те­ле до­бар, што да на­п­ра­вам за да на­с­ле­дам жи­вот ве­чен?“ (Лу­ка 18:18). Исус му ре­че да го про­да­де се­то она што му е врза­но за срце­то и да појде по Не­го. Но, мом­че­то бе­ше пре­м­но­гу бо­га­то, не го по­с­лу­ша Не­го­ви­от со­вет и се от­ка­жа од не­бо­то и ве­ч­ни­от жи­вот. Има­ше и та­к­ви луѓе ко­и­ш­то во­о­п­ш­то не го ба­раа не­бо­то, но во сре­д­ба­та со Исус ни­в­но­то вни­ма­ние бе­ше упа­те­но кон не­бо­то. И тие ве­д­наш пру­жаа ра­ка кон не­бо­то. За­к­хеј са­ка­ше да Го ви­ди Ису­са един­с­т­ве­но од љубо­пи­т­с­т­во. Но, тој најде мно­гу по­веќе од оче­ку­ва­но­то. По Ису­со­ва­та по­се­та на не­го­ви­от дом, со­се­ма кра­т­ка, За­к­хеј го про­најде не­бо­то. Исус по­т­вр­ди: „Де­нес дојде спа­се­ни­е­то на овој дом“ (Лу­ка 19:9).

Ка­ко да го про­најде­ме не­бо­то?

Од до­се­га ка­жа­но­то мо­же­ме да за­к­лу­чи­ме:

•    Не­бе­с­ко­то цар­с­т­во мо­же­ме да го про­најде­ме во то­ч­но еден оп­ре­де­лен ден. Тоа е до­б­ро да се знае за­тоа што се од­не­су­ва и до те­бе, драг чи­та­те­лу! Де­нес, до­де­ка ги чи­таш овие ре­до­ви, мо­ж­но е да го до­би­еш жи­во­тот ве­чен од Бо­га.
•    За да го до­би­еш Цар­с­т­во­то Не­бе­с­ко не тре­ба да пра­виш ни­ка­к­ви до­л­ги по­д­го­то­в­ки.
•    Чо­ве­кот мо­же да го про­најде Цар­с­т­во­то Не­бе­с­ко по­т­пол­но не­по­д­го­т­вен.

На­ши­те ко­п­не­жи во врска со тоа ка­ко да вле­зе­ме во не­бо­то се на­по­л­но по­г­ре­ш­ни, до­кол­ку не про­из­ле­гу­ва­ат од Божјите при­н­ци­пи. Ед­на на­ро­д­на пе­а­ч­ка во својата пе­с­на за кло­в­нот кој по до­л­го­го­ди­ш­на ра­бо­та во цир­ку­сот го на­пу­ш­та, ка­жу­ва: „Тој со си­гур­ност ќе оти­де во не­бо­то, би­дејќи ги пра­ве­ше луѓето среќни“. Ед­на бо­га­та до­б­ро­т­вор­ка из­г­ра­ду­ва куќа за си­ро­маш­­ни­те, во која би мо­же­ле да жи­ве­ат 20 же­ни. Таа го пра­ви тоа но, под еден ус­лов: Же­ни­те се за­до­л­же­ни се­кој ден да се мо­лат по еден час за спас на нејзи­на­та ду­ша. Да ги правиш луѓето среќни е добро но, дали е тоа начинот

да влеземе во небото?

За да ни од­го­во­ри на тоа пра­шање Исус ни има ра­с­ка­жа­на ед­на при­ка­з­на. Во Еван­ге­ли­е­то спо­ред Лу­ка 14:16 Он збо­ру­ва за еден чо­век (кој го сим­бо­ли­зи­ра Бог) којшто по­д­го­т­ву­ва го­лем пра­з­ник (што го сим­бо­ли­зи­ра не­бо­то) и ис­п­раќа по­ка­ни един­с­т­ве­но до од­б­ра­ни луѓе. Си­те од­го­во­ри на по­ка­ни­те се очајува­ч­ки: „И по­ч­наа си­те, ка­ко до­го­во­ре­ни, да от­ка­жу­ва­ат; први­от му ре­че: „Ку­пив ни­ва и ќе тре­ба да одам да ја ви­дам; те мо­лам, из­ви­ни ме!“ Дру­ги­от ре­че: „Си ку­пив пет чи­ф­та во­ло­ви и одам да ги про­бам; те мо­лам - из­ви­ни ме!“ Тре­ти­от ре­че: „Се оже­нив и за­тоа не мо­жам да дојдам.“ Исус ја за­вр­шу­ва при­ка­з­на­та со пре­су­да­та на до­маќинот: „За­ш­то, ви ве­лам: ни­кој од по­ка­не­ти­те не­ма да вку­си от ве­че­ра­та Моја” (Лу­ка 14:24).

От­ту­ка ста­ну­ва јас­но оти чо­ве­кот мо­же да го до­бие или да го за­гу­би не­бо­то. Гла­в­но­то пра­шање е да­ли ќе ја при­ми­ме или ќе ја от­фр­ли­ме по­ка­на­та. Да­ли мо­же­ме да вле­зе­ме во не­бо­то на уш­те по­ле­сен на­чин? Не! Ако еден ден мно­гу­ми­на ќе би­дат от­фр­ле­ни од Не­бе­с­ко­то Цар­с­т­во, тоа не­ма да би­де за­ра­ди тоа што не го зна­е­ле па­тот кон не­го, ту­ку за­тоа што тие ја от­фр­ли­ле по­ка­на­та.

Тројца­та луѓе во при­ка­з­на­та не мо­жат да ни би­дат за при­мер, би­дејќи ни­кој од нив не ја при­ми по­ка­на­та и не оти­де на пра­з­ни­кот. То­гаш, да­ли от­паѓа пра­з­ни­кот? Не, ду­ри во спро­ти­в­но! По от­ка­жу­вањата до­маќинот ис­п­раќа по­ка­ни на­се­ка­де. Но, тоа веќе не се оние по­ка­ни со зла­т­ни­те бу­к­ви. Се­га е ва­же­ч­ки са­мо про­с­ти­от из­вик: „Дојде­те!“ И се­кој, којшто ќе ја при­ми по­ка­на­та, до­би­ва си­гур­но ме­с­то на све­че­на­та трпе­за. Што се слу­чу­ва? Да, луѓето доаѓаат, на тол­пи, на тол­пи. По из­ве­с­но вре­ме до­маќинот пре­с­ме­т­ну­ва оти има уш­те сло­бо­д­ни ме­с­та. И им ве­ли на слу­ги­те: „Из­ле­зе­те од­но­во! По­ка­не­те уш­те!“

На ова ме­с­то би са­кал да ја на­со­чам при­ка­з­на­та кон нас са­ми­те, за­тоа што таа се од­не­су­ва то­к­му на на­ши­ов жи­вот де­нес. Има уш­те сло­бо­д­ни ме­с­та во не­бо­то и де­нес Бог ти по­ра­чу­ва: „Дојди, за­фа­ти го тво­е­то ме­с­то во не­бо­то! Би­ди па­ме­тен и си го за­чу­вај ме­с­то­то за ве­ч­но­с­та! Сто­ри го тоа уш­те де­нес!“

Не­бо­то е не­ве­ројат­но уба­во и за­тоа Го­с­под Исус го спо­ре­ду­ва со пра­з­ни­кот. Во Прво­то по­с­ла­ние до Ко­ринтјани­те 2:9 се ка­жу­ва: „Што око не ви­де, уво не чу, ни­ту на чо­ве­ка на ум не му па­д­на, тоа Бог го при­го­т­вил за оние, кои Го са­ка­ат“. Ни­ш­то, ама со­сем ни­ш­то на земјава не мо­же ду­ри ни при­б­ли­ж­но да се спо­ре­ди со не­бо­то. Тол­ку не­ве­ројат­но уба­во е та­му! Во ни­кој слу­чај не тре­ба да го про­пу­ш­ти­ме не­бо­то, за­тоа што е тоа дра­го­це­но. Еден ни ја от­во­ри вра­та­та кон не­бо­то. Тоа е Исус, Божјиот Син! Пак Не­му тре­ба да Му бла­го­да­ри­ме за тоа што е тол­ку ле­с­но да се оти­де во не­бо­то. Тоа се­га за­ви­си един­с­т­ве­но од на­ша­та жел­ба. Са­мо оној кој е на­ви­с­ти­на глуп, ка­ко тројца­та ма­жи од при­ка­з­на­та, не­ма да ја при­ми по­ка­на­та.

Спасот се случува единствено преку Господа Исуса

Во Де­ла на Апо­с­то­ли­те 2:21 го чи­та­ме еден од мно­гу ва­ж­ни­те сти­хо­ви: „Се­кој што ќе го при­зо­ве име­то Го­с­по­до­во, ќе се спа­си.“ Тоа е клу­ч­на ре­че­ни­ца во Но­ви­от за­вет. Ко­га Па­в­ле бе­ше во за­т­во­рот во Фи­ли­пи тој го до­не­се раз­го­во­рот со стра­жа­рот до најби­т­но­то, најва­ж­но­то не­ш­то за чо­ве­кот - ве­ч­ни­от жи­вот: „По­ве­ру­вај во Го­с­по­да Ису­са Хри­с­та и ќе се спа­сиш ти и це­ли­от твој дом!“ (Де­ла на Апо­с­то­ли­те - 16:31). По­ра­ка­ва е ку­са но, ре­ша­ва­ч­ка. И го про­ме­ну­ва жи­во­тот. Ис­та­та ноќ стра­жа­рот од за­т­во­рот по­ве­ру­вал во Ису­са и се по­кајал.

Од што спа­су­ва Исус? Се­кој би го по­ста­вил пра­шањево. А од­го­во­рот е: Од па­тот што оди кон ве­ч­на­та осу­да, од пе­ко­лот. Што се од­не­су­ва до не­бо­то и пе­ко­лот Би­б­лијата е де­ци­д­на оти луѓето ќе би­дат та­му ве­ч­но. Ед­но­то ме­с­то е пре­к­ра­с­но а дру­го­то - ужа­с­но! Тре­то ме­с­то не­ма. Пет ми­ну­ти по смртта ни­кој не­ма да ка­же оти со смртта сé за­вр­шу­ва. Со ли­ч­но­с­та на Исус сé се раз­ре­шу­ва. На­ше­то ве­ч­но би­ти­су­вање за­ви­си од ед­на един­с­т­ве­на ли­ч­ност: од Ису­са и од на­ша­та врска со Не­го!

Ко­га бев во По­л­с­ка, на пат да про­по­ве­дам, го по­се­ти­в­ме не­ко­га­ш­ни­от кон­цен­т­ра­ци­о­нен ло­гор Ау­ш­виц. Ужа­с­ни не­ш­та се слу­чу­ва­ле та­му за вре­ме на Вто­ра­та све­т­с­ка војна. Од 1942 г. до 1944 г. во не­го би­ле за­гу­ше­ни а по­тоа из­го­ре­ни по­веќе од 1,6 ми­ли­о­ни луѓе, пред сé Ев­реи. Во ли­те­ра­ту­рата за овој кон­цен­т­ра­ци­о­нен ло­гор се ка­жу­ва: „Пе­ко­лот на Ау­ш­виц“. Jас раз­ми­с­лу­вав врз име­ну­вањето ко­га ед­на ра­бо­т­ни­ч­ка нé пре­не­се низ ед­на га­с­на ко­мо­ра во која на­е­д­наш уми­ра­ле по 600 луѓе. Бе­ше не­за­ми­с­ли­во ужа­с­но. Но, да­ли тоа беше пе­ко­лот?

Ка­ко гру­па по­се­ти­те­ли са­ка­в­ме да ви­ди­ме га­с­на ко­мо­ра, бидејќи ужа­сот за­вр­шил во 1945 г. Се­га ло­го­рот е от­во­рен за по­се­ти­те­ли и веќе ни­кој не­ма да би­де из­ма­чу­ван и за­гу­шу­ван та­му. Га­с­ни­те ко­мо­ри на Ау­ш­виц за­вр­шија со ни­в­ни­те пе­кол­ни ма­чења но, пе­ко­лот опи­шан во Би­б­лијата е ве­чен.

Во вле­з­на­та са­ла на де­не­ш­ни­ов му­зеј по­г­ле­дот ми бе­ше при­в­ле­чен од ед­на сли­ка што го по­ка­жу­ва­ше крстот со те­ло­то Хри­с­то­во. Еден за­т­во­ре­ник ја из­д­ла­бел не­го­ва­та на­деж во Ра­с­п­на­ти­от со еден ек­сер во sидот. И овој уме­т­ник ум­рел во га­с­на­та ко­мо­ра. Но, тој Го по­з­на­вал Спа­си­те­лот Исус. Тој ум­рел во ед­но ужа­с­но ме­с­то но, за не­го не­бо­то би­ло от­во­ре­но. Пе­ко­лот за којшто Го­с­под Исус пре­ду­п­ре­ду­ва упор­но во Но­ви­от за­вет (пр. Мат. 7:13; Мат. 5:30; Мат. 18:8) не­ма сврше­ток. Чо­век ко­га ќе се најде ед­наш во не­го, ос­та­ну­ва та­му за­се­ко­гаш. Пе­ко­лот, за раз­ли­ка од Ау­ш­виц е ве­чен.

Не­бо­то ис­то та­ка е ве­ч­но. Тоа е ме­с­то­то ка­де­ш­то Бог са­ка да нé до­не­се. За­тоа, не ја от­ка­жу­вајте по­ка­на­та да вле­зе­те во не­го. По­ви­кајте го име­то на Го­с­по­да Ису­са и за­чу­вајте си го ме­с­то­то на не­бо­то! По ед­но про­по­ве­дање ед­на же­на со­се­ма во­о­ду­ше­ве­но ме за­п­ра­ша: „Да­ли мо­же чо­век во­о­п­ш­то да си за­чу­ва ме­с­то во не­бо­то? Тоа зву­чи мал­ку ка­ко ту­ри­с­ти­ч­ко би­ро“. Jас се со­г­ла­су­вам со неа. Но, ако не­кој не ре­зер­ви­ра, не оди до цел­та. Ако са­ка­те да ле­та­те за Ха­вајски­те ос­т­ро­ви вие има­те по­т­ре­ба од ва­же­ч­ки би­лет. Таа од­но­во ме за­п­ра­ша: „Да но, би­ле­тот мо­ра да се пла­ти?“ Па да, би­ле­тот за не­бо­то ис­то! Но, тој е тол­ку скап што ни­кој од нас не мо­же да го пла­ти. На­ши­от грев е пре­ч­ка. Бог не трпи во Не­го­во­то не­бо ни­ка­ков грев. Тој што са­ка, по овој жи­вот, да ја по­ми­не ве­ч­но­с­та во не­бо­то кај Бо­га, тој прво мо­ра да би­де ос­ло­бо­ден од не­го­ва­та ви­на и од гре­вот. Тоа ос­ло­бо­ду­вање мо­же­ше да би­де из­вр­ше­но един­с­т­ве­но пре­ку ед­на без­г­ре­ш­на ли­ч­ност и оваа ли­ч­ност е Исус Хри­с­тос. Един­с­т­ве­но Он е спо­со­бен да ја пла­ти це­на­та! И ја пла­ти со со­п­с­т­ве­на­та крв, пре­ку смртта на крстот.

И што тре­ба да на­п­ра­вам се­га за да оти­дам во не­бо­то? Бог упа­ту­ва по­ка­на за спас до си­те нас на ис­ти­от на­чин ка­ко до­маќинот на пра­з­ни­кот. Со на­с­тојувања мно­гу сти­хо­ви во Би­б­лијата нé по­ка­ну­ват да му во­з­­-­вра­ти­ме на по­ви­кот Божји:

•    „По­т­ру­де­те се да вле­зе­те низ те­с­на­та вра­та“ (Лу­ка 13:24).
•    „По­кајте се, за­ш­то се при­б­ли­жи цар­с­т­во­то не­бе­с­ко!“ (Ма­теја 4:17).
•    „Вле­зе­те низ те­с­на­та вра­та; оти ши­ро­ки се вра­ти­те и ши­рок е па­тот што во­дат кон про­паст, и мно­гу­ми­на ми­ну­ваат низ нив; а те­с­ни се вра­ти­те и те­сен е па­тот што во­дат кон жи­во­тот, и мал­ку­ми­на го наоѓаат“ (Мат. 7:13-14).
•    „Држи се за ве­ч­ни­от жи­вот, за кој си и по­ви­кан“ (І Ти­мо­теј 6:12).
•    „По­ве­ру­вај во Го­с­по­да Ису­са Хри­с­та, и ќе се спа­сиш ти и це­ли­от твој дом!“ (Де­ла на ап. 16:31).

Тоа се мно­гу кон­к­ре­т­ни и упор­ни по­ка­ни. Се чу­в­с­т­ву­ва се­ри­о­з­но­с­та, ре­ши­тел­но­с­та и упор­но­с­та во се­која ре­че­ни­ца. Един­с­т­ве­но та­ка ќе го до­би­е­ме ве­ч­ни­от жи­вот ко­га ќе ú од­го­во­ри­ме на по­ка­на­та за не­бо­то со мо­ли­т­ва која, со ед­но­с­та­в­ни збо­ро­ви, би мо­же­ла да зву­чи ва­ка:

„Го­с­по­де Ису­се, де­нес про­чи­тав оти са­мо пре­ку Те­бе би мо­жел да вле­зам во не­бо­то. Jас би са­кал еден ден да би­дам со Те­бе во не­бо­то. За­тоа, спа­си ме од пе­ко­лот во кој би оти­шол за­ра­ди мо­и­те гре­во­ви. За­ш­то Ти тол­ку мно­го ме са­каш што за ме­не ум­ре на крстот и ја пла­ти та­му ка­з­на­та за мо­и­те гре­во­ви. Ти ја гле­даш се­та моја ви­на од де­т­с­т­во­то ду­ри до де­не­с­ка. Ти го зна­еш се­кој мој грев, сé на што се сеќавам се­га, ама и сé на што веќе сум за­бо­ра­вил. Ти го зна­еш се­кој не­мир на мо­е­то срце. Пред Те­бе сум ка­ко от­во­ре­на кни­га. Та­ков, ка­ков што сум, не мо­жам да дојдам во не­бо­то. Те мо­лам, про­с­ти ми ги гре­во­ви­те за ко­и­ш­то јас од се­то срце жа­лам. Дојди се­га, Бо­же, во мојот жи­вот и го об­но­ви. По­мо­г­ни ми да от­фр­лам сé што не е пра­во пред Те­бе и по­да­ри ми но­ви на­ви­ки кои се под Твојот бла­го­с­лов. От­во­ри ми го до­с­та­пот до Тво­е­то Сло­во, Би­б­лијата. По­мо­г­ни ми да раз­би­рам што са­каш да ми ка­жеш и дај ми срце по­с­лу­ш­но за да го вршам она што е пријат­но за Те­бе. Са­кам да те сле­дам, по­ка­жи ми го па­тот по кој тре­ба да одам во си­те об­ла­с­ти на мојот жи­вот. Ти бла­го­да­рам што ја слу­ш­на мојава мол­ба оти се­га мо­жам да би­дам Божје де­те кое еден ден ќе би­де со Те­бе во не­бо­то. Амин.“

Проф. д.т.н. Вер­нер Гит