Prof. Dr. Werner Gitt
Sorbisch: Wie komme ich in den Himmel?
Kak přińdu do njebjes?
Die grundlegende Frage, die suchende Menschen sich stellen, wird hier von Prof. Dr. Werner Gitt beantwortet. "Wie findet man den Himmel?" Auf jeden Fall nicht durch eigene Anstrengungen oder Konzepte. "Was aber bringt uns wirklich in den Himmel?" Gott hat die Einladungen für den Himmel schon verteilt wie im Gleichnis des Menschen, der zu einem großen Fest Einladungen verschickte. Doch viele Menschen redeten sich heraus.
Prof. Dr. Gitt ruft dazu auf, nicht so "kurzsichtig" wie diese Leute zu sein. Jesus will uns vor der Hölle erretten und diese wird kein Vergleich zu der sogenannten "Hölle von Auschwitz" sein. Er hat am Kreuz für unsere Schuld bezahlt, wir müssen diese Einladung nur annehmen, dann ist ein Platz im Himmel "gebucht". Ein Entscheidungsgebet soll den Lesern dabei helfen.
Dieses Traktat eignet sich besonders gut zur Weitergabe an suchende Menschen!
8 Seiten, Best.-Nr. 120-50, Kosten- und Verteilhinweise | Eindruck einer Kontaktadresse
Kak přińdu do njebjes?
Temu wěčnosć wjele ludźi ze swojeho wědomja wuspinkuje. To wobkedźbujemy samo pola tych ludźi, kotřiž su na kóncu swojeho žiwjenja. Ameriska dźiwadźelnica Drew Barrymore je jako dźěćo hłownu rólu we fantasy-filmje „E.T.-zwonkazemski” hrała. Hdyž bě 28 lět (nar. 1975), wona rjekny: „Jeli ja prjedy zemru hač moja kóčka, potom dajće jej mój popjeł k žranju. Tak budu znajmjeńša w swojej kóčce dale žiwa.”
Njejstej tuta bjezmyslnosć a krótkowidnosć, štož smjerć nastupa, wostrózbnjacej?
Hdyž je Jězus na zemi žiwy był, je wjele ludźi k njemu přišło. Jich naležnosće a próstwy běchu zwjetša zemske.
- Dźesać wusadnych muži chcyše być wustrowjene (Lukaš 17,13).
- Slepi chcychu widźeć (Matej 9,27).
- Druzy wočakowachu pomoc při rozdźělenju dźědźinstwa (Lukaš 12,13-14).
- Farizejojo prašachu so, hač dyrbja kejžorej dawk płaćić (Matej 22,17).
Ale jenož mało ludźi je so Jězusa prašało, kak móža do njebjes přińć.
Tak so na přikład jara bohaty młody muž Jězusa wopraša: „Dobry Mištrje, što mam činić, zo bych wěčne žiwjenje dobył?“ (Lukaš 18,18). Jězus jemu wotmołwi, zo dyrbi wšitko, štož wobsedźi abo na čimž jeho wutroba wisa, předać a Jězusa sćěhować. Dokelž běše młody muž jara bohaty, tutu radu njepřiwza a so z tym wěčneho žiwjenja wzda.
Někotři ludźo njepytachu njebjesa a z tym wěčne žiwjenje. Wuwzaće je Cachej. Cachej je Jězusa jenož widźeć chcył. Wón je wjace dóstał, hač je wočakował. Hdyž je jeho Jězus wopytał, je wón njebjesa namakał.
Jězus jemu praji: „Dźensa je so tutomu domej zbóžnosć stała“ (Lukaš 19,9).
Kak namakamy njebjesa?
Z toho, štož je so horjeka prajiło, móžemy slědować:
- Njebjeske kralestwo móžemy kóždy dźeń namakać.Je derje wo tym wědźeć, dokelž tež wy, lube čitarki, lubi čitarjo, móžeće sej dźensa njebjeske kralestwo dobyć.
- Njebjeske kralestwo njeje wjazane na někajke wukony, kotrež dyrbimy zdokonjeć.
- Njebjeske kralestwo móžeš cyle njepřihotowany namakać.
Naše wosobinske koncepty, kak bychmy móhli njebjeske kralestwo docpěć, su wšitke wopačne, hdyž njewuchadźamy z Božeho słowa. Šlagrowa spěwarka spěwaše wo klawnje, kotryž po dołholětnym dźěle w cirkusu wotstupi: „Wón přińdźe cyle wěsće do njebjes, dokelž je telko ludźi zwjeselił.“ Jara bohata žona daše dom za chudych natwarić. W nim móžeše 20 žonow bjez koštow žiwe być, ale pod wuměnjenjom, zo so kóždy dźeń hodźinu za dobroćelku wo jeje dušinu zbóžnosć modla.
Ale kak dóńdźemy woprawdźe do njebjeskeho kralestwa?
Jězus praji nam přirunanje, zo bychmy na tute prašenje jasnu wotmołwu dóstali. W ewangeliju po Lukašu 14,16 rěči Jězus wo člowjeku (w přirunanju steji tutón čłowjek za Boha), kotryž chce wulku hosćinu (w přirunanju steji hosćina za njebjeske kralestwo) wuhotować, a wón sćele wěstym ludźom přeprošenja. Wotmołwy na přeprošenja su wostrózbnjace.
Jedyn po druhim poča so zamołwjeć. Prěni jemu rjekny: „Sym sej polo kupił…“, druhi praji: „Sym pjeć zapřahow wołow kupił…“, třeći so zamołwi: „Sym so woženił a tohodla njemóžu přińć.“ Jězus skónči přirunanje ze słowami hosćićela: „Praju pak wam, zo njewopta žadyn z wonych muži, kiž běchu prošeni, moju hosćinu“ (Lukaš 14,24).
Na tym widźimy, zo móžemy njebjeske kralestwo namakać abo zhubić. Najwažniše je, hač přeprošenje přijimamy abo wotpokazamy. Jednoriša njemóže dróha do njebjes być! Hdyž su jónu ludźo z njebjes wuzamknjeni, potom nic tohodla, zo njejsu dróhu znali, ale tohodla, zo njejsu přeprošenje přiwzali. Tući třo w přirunanju wopisani ludźo njejsu nam z přikładom, dokelž žadyn z nich přeprošenje njepřiwza a na hosćinu njepřińdźe. Hač so hosćina nětko wotměje?
Wězo! Nětko hospodar hižo njesćele wosebite přeprošenja někajkim wubranym ludźom. Nětko płaći jenož słowo: „Přińdźće!” A kóždy, kotryž so přeprosyć da, ma wěste městno za swjedźenskim blidom. Što so nětko stanje? Haj, ludźo přińdu – woni přińdu samo we wulkich syłach. Po wěstym času hospodar mjezybilancu sćehnje. Hišće su někotre městna swobodne! Wón praji swojim słužownikam: „Dźiće na puće a přinućće jich zastupić! Přeprošujće dale!”
Na tutym městnje chcu přirunanje na was přenjesć, dokelž wone tež dźensa płaći. W njebjesach su hišće swobodne městna a Bóh da tebi prajić: „Pój, zabjer swoje městno w njebjesach! Budź mudry a rezerwuj sej městno za wěčnosć! Čiń to hišće dźensa!”
Njebjesa su njesměrnje rjane, a tohodla přirunuje Jězus njebjesa z wulkim swjedźenjom. W 1.lisće Korinćanam (2,9) čitamy: „Žane wóčko njeje widźało, žane wucho njeje słyšało, žana čłowječa wutroba njeje začuła to, štož je Bóh přihotował tym, kiž jeho lubuja.” Ničo njeje na tutej zemi, štož by so přibližnje móhło přirunać z Božim kralestwom. Tak njesměrnje rjenje je tam! Njebjeske kralestwo njesměmy na žadyn pad skomdźić, dokelž wone je jara drohotne. Jedyn je za nas wrota do njebjes wotewrěł – Jězus, Syn Boži. Jemu mamy so tež dźakować, zo je přistup do njebjes tak jednory. Nětko jenož hišće na našej woli zaleži. Jenož krótkowidni, kaž mužojo w přirunanju, přeprošenje njesćěhuja.
Jězus nas wumóži
W Japoštołskich skutkach (2,21) čitamy jara wažne hrono: „Kóždy, kiž zawoła Knjezowe mjeno, budźe wumóženy.” To je jadrowa sada Noweho zakonja. Hdyž běše Pawoł w jastwje we Filipi, wón w rozmołwje z jastwownikom slědowacu wažnu sadu praji: „Wěr do Jězusa a budźeš wumóženy, ty a twój dom!” (Japoštołske skutki 16,31). Tute poselstwo je drje krótke a jasne - ale móže žiwjenje radikalnje změnić. Hišće w samsnej nocy nańdźe jastwownik wěru do Boha.
Na kóždy pad dyrbimy wědźeć: Jězus chce nas před zatamanjom, helu, zachować. Wo njebjesach a heli praji Swjate pismo, zo budu tam čłowjekojo wěčnje. Jedna městnosć je překrasna, druha hrózbna. Třeća městnosć njeeksistuje. Pjeć mjeńšinow po smjerći nichtó wjace prajić njebudźe, zo je so ze smjerću wšitko skónčiło. Na wosobje Jězusa so wšitko rozsudźi. Naše wěčne byće wotwisuje wot jeničkeje wosoby: wot Jězusa – a našeho poćaha k njemu!
Hdyž běch w Pólskej z přednoškami po puću, wopytachmy bywše koncentraciske lěhwo w Auschwitzu. Tute koncentraciske lěhwo (KZ) nacije za čas 2. swětoweje wójny natwarichu. W Auschwitzu ludźi systematisce zamordowachu, kotrychž nacije přesćěhowachu. Hrozne wěcy su so tam stawali. W lětach wot 1942 do 1944 běchu tu nacije wjace hac 1,6 milionow ludźi – předewšem Židow – z płunom zajědojćili a potom spalili. W literaturje rěči so wo „heli w Auschwitzu”. Sym wo tutym pomjenowanju přemyslował, hdyž je nas přistajena přez płunowu komoru wjedła, w kotrejž je runočasnje 600 ludźi zahinyło. To sej čłowjek ze strowym rozumom předstajić njemóže. Ale je to woprawdźe hela była?
Smy sej płunowe komory jenož tohodla wobhladać móhli, dokelž so hroza w januarje 1945 skónči. Nětko móže sej kóždy něhdyši KZ wobhladać. Płunowe komory w Auschwitzu su byli časowje wobmjezowane. Hela Swjateho pisma pak je wěčna. W zachodnej hali dźensnišeho muzeja sym wobraz widźał, kotryž Chrystusa na křižu předstaja.
Jaty bě swoju nadźiju na Skřižowaneho z hozdźom na sćěnu narysował. Tež tutón wuměłc w płunowej komorje zahiny. Wón znaješe Jězusa, wumóžnika. Wón drje zahiny na njesměrnje hrózbnym městnje, tola njebjesa běchu jemu wotewrjene. Z teje hele pak, před kotrejž Jězus w Nowym zakonju (na př. Matej 7,13; 5,29-30; 18,8) tak wuraznje warnuje, njemóžeš wućeknyć a njenańdźeš wumóženje, hdyž sy tam dóšoł. Dokelž je hela - so wot Auschwitza rozeznawajo - wěčna, njemóžeš ju ženje wohladać.
Tež njebjesa su wěčne. A to je městnosć, kotruž je nam Bóh spřihotował. Dajće so tohodla přeprosyć do njebjes. Wołajće so k Jězusej a rezerwujće sej městno w njebjesach. Po wěstym přednošku so mje žona cyle rozhorjena wopraša: „Je to scyła móžno, sej w njebjesach městno rezerwować? To klinči tak za pućowanskim běrowom!” Přihłosowach jej: „Štóž sej městno njerezerwuje, njedóńdźe k cylej. Jeli chceće na kupu Hawaii, trjebaće tola tež płaćiwy tiket.” Dale so žona prašeše: „Tiket dyrbi so tola zapłaćić?!” „Haj wězo, tiket do njebjes tež! Ale wón je tak drohi, zo jón z nas nichtó zapłaćić njemóže. Naše hrěchi tomu zadźěwaja.
Bóh w swojich njebjesach hrěch njećerpi. Štóž chce po tutym žiwjenju wěčnje pola Boha w njebjesach być, dyrbi być bjez winy. Tute wumóženje je jenož přez někoho móžne, kiž je bjezhrěšny – a to je Jězus Chrystus. Jenož Wón móže to zapłaćić! A Wón je zapłaćił ze swojej kreju, ze smjerću na křižu”.
A što dyrbju ja nětko činić, zo do njebjes přińdu? Tež nas přeprošuje Bóh k wumóženju. Na wjele městnach nas Swjate pismo namołwja, zo bychmy na wołanje Boha reagowali:
- „Wojujće wo to, zo byšće přez wuske wrota přešli!” (Lukaš 13,24).
- „Nakazajće so, přetož přibližiło je so njebjeske kralestwo!” (Matej 4,17).
- „Zastupće z wuskimi wrotami, přetož šěroke su wrota a šěroki je puć, kiž do zahuby wjedźe, a wjele je tych, kiž po nim kroča. Wuske su wrota a wuski je puć, kiž do žiwjenja wjedźe, a mało je tych, kotřiž jón nadeńdu” (Matej 7,13-14).
- „...,sahaj do wěčneho žiwjenja, za kotrež sy powołany” (1. Timotejej 6,12).
- „Wěr do Knjeza Jězusa, potom budźeš wumóženy, ty a twój dom!” (Japoštołske skutki 16,31).
To wšitko su naležne a dorazne přeprošenja. Teksty su chutne, zasadne a dorazne. Jednamy konsekwentnje, hdyž na přeprošenje do njebjes z modlitwu wotmołwimy, kotraž by móhła takle formulowana być: „Jězus Chrystus, sym dotal tak žiwy był, jako njeby Ty scyła eksistował. Nětko sym spóznał, štó Ty sy, tohodla so na Tebje prěni króć z modlitwu přiwobroću. Wěm nětko, zo dawatej njebjesa a tež hela. Zachowaj mje před helu, do kotrejež bych swojeje wulkeje winy dla, wosebje njewěry dla, poprawom přišoł. Moje přeće je, jónu na wěčnje pola Tebje w njebjesach być. Mi je wědome, zo njemóžu do njebjes přińć ze swójskej zasłužbu, ale jenož přez to, zo do Tebje wěrju. Dokelž mje lubuješ, sy tež za mnje na křižu wumrěł a sy moje hrěchi na so brał a je za mnje zapłaćił. Za to so Tebi dźakuju. Ty widźiš wšitke moje winy, tež te z dźěćatstwa.
Kóždy jednotliwy hrěch mojeho žiwjenja je Tebi znaty – wšitko, štož je mi nětko wědome, ale tež wšitko, štož sym hižo dawno zabył. Ty wšitko wo mni wěš, dokelž Ty mje dokładnje znaješ. Ty znaješ moje wjesela a moju zrudobu, moje starosće a dwěle. Před Tobu sym kaž wotewrjena kniha. Tajki, kaž sym a kaž sym dotal žiwy był, njemóžu před Tobu a před žiwym Bohom wobstać a njebjesa widźeć.
A tohodla Će prošu, wodaj mi wšitke moje winy. Swoje hrěchi z cyłeje wutroby wobžaruju. Prošu pomhaj mi, wšitko wotpołožić, štož před Tobu prawe njeje a daruj mi nowe zwučenosće, kotrež Ty žohnuješ. Wotewrěj mi puć k Swojim słowam Swjateho pisma. Pomhaj mi, zo rozumju, štož chceš mi w nim prajić, a zo přez Twoje słowo nowu móc a žiwjensku radosć namakam. Ty dyrbiš wot nětka mój Knjez być, ke kótremuž rady słušam a kótrehož chcu sćěhować. Pokaž mi prošu puć, po kotrymž dyrbju kročić. Ja so Tebi dźakuju, zo sy mje wusłyšał. Wěrju Twojim slubjenjam, zo sym nětko, dokelž sym so Tebi přiwobroćił, dźěćo Bože, kotrež budźe raz na wěčnje pola Tebje w njebjesach. Ja so wjeselu nad wulkej hnadu, zo sy nětko hižo přeco ze mnu. Prošu pomhaj mi namakać ludźi, kotřiž do Tebje wěrja a daj mi namakać ze Swjatym pismom zwjazanu wosadu, hdźež móžu prawidłownje Twoje słowo słyšeć. Amen.”
Direktor a profesor n.w.
dr.-inž. Werner Gitt